Laatst was ik wat aan het rommelen in mijn kledingkast: zomerse lenteschoonmaak of zoiets. Toen kwam ik enkele stuks tegen die ik in het gewone leven niet draag, maar die toch in die kast moesten blijven hangen. Waarom dan, hoor ik je al denken?
Here we go again
Ik ben in mijn leven al meerdere malen plots of minder plots naar het ziekenhuis gegaan. Om daar even te blijven of langer dan even. En door de jaren heen ben ik in een wip ingepakt. Moet ook wel: op die momenten staan mijn hoofd en lichaam wel ergens anders naar.
Valiesje maken
Wat stop ik in die goeie ouwe kaki tas?
- Enkele comfortabele broeken die waarin ik me toch nog een minimum aan aangekleed voel. Comfortabel: dus breder, soepele stof, kreukt weinig in bed en ligt lekker zonder al te veel harde naden onder mijn knokige poep. Comfortabel: makkelijk in onderhoud voor die onbetaalbare superlieve mama die al die jaren mijn was overnam.
- Door de jaren heen eerder donkergrijs geworden zwarte sneakersokjes met zacht sponzen ondergrondje. Soepele ballerina pantoffeltjes voor in de gang: snel aangetrokken als je weer vlug vlug naar een onderzoek moet, geen metaal voor datzelfde onderzoek, knus en goed wasbaar.
- Veel ondergoed: heb ik sowieso. Als meid alleen heb je minder vaak een volle trommel.
- T-shirts met lange/driekwart mouw met halsjes die open genoeg zijn voor infuus/kathederdraden en waardoor ik me zelf kan aankleden. Topjes voor eronder.
- Een super warm vest want ik heb het vaak koud als ik me niet lekker voel. Eentje dat makkelijk over al die draden kan en snel aangetrokken is.
- Zakdoeken! Afwijking van me, dat gesnotter.
- Ik heb ook een aantal oudere handdoeken die ik toch niet wegdoe: dan heb ik meer voor de over en weer zak. Anders wast die arme mama zich helemaal een ongeluk.
- Mijn fuchsia fleece plaidje om een beetje thuis aan mijn voeteneind te hebben. Ben ik heel gevoelig aan.
- In dezelfde categorie: als ik nog extra bijvoeding moet sippen, liefst in een vrolijk mok van mezelf. Ontbijtpap: in een mooie kom. Servetjes: vrolijk motief altijd welkom. Alles om de pijn en de logies en het overweldigende leuker te maken. Dwz: als ik leuk minislingertje krijg van een vriendin dat dat eindigt als opleuker voor mijn infuusstaander.
- Gsmmeke: om af en toe te smssen. Laatste keer dan toch mijn computer, al vraagt dat veel energie.
- Oude tijdschriftjes en eventueel een leesboek voor als ik me sterker voel.
- Rijstwafels en sojayoghurt, want dat kennen ze niet in het ziekenhuis.
Ongetwijfeld gaan er nadien nog zo wat dingetjes over en weer, dankzij mijn ouders die dan af en toe met mijn toestemming inbreken in mijn stekje…
Het allerbelangrijkste!
Trouwens: een belangrijk, heel belangrijk iets wat onmogelijk in die kaki zak past… De bezoekjes van mijn vrienden en familie! Die zijn minstens goud waard en zouden zelfs niet in de grootste valies ter wereld passen…
Al is het de bedoeling dat dit dus niet gauw weer hoeft te gebeuren. Begrijp me goed! 😀
Ik ben er sinds maart echt hard voor aan het vechten om dat te vermijden. Ik weet met de jaren hoe ik met reageren om wat er gebeurt in mezelf en kan me comfortabeler en sneller helpen soms dan de ellendige gang van inpakken, via spoed, geen bed, toch een bed, dokters zonder tijd, lawaai, onrust etc etc. De artsen die me thuis begeleiden volgen mee op en ik draag lekker mijn allermooiste kleren terwijl ik lig onder mijn fuchsia plaidje in mijn eigen zeteltje en een bijvoeding sip uit de allermooiste mok die er in dit huis is!
Vertel, wat neem jij zoal met je mee? Heb jij ook rare dingetjes als plaids of knuffels nodig om te een beetje thuis te voelen? Al hoop ik van harte dat je daar nog nooit over moest nadenken…
