Het lijkt alsof het witte vel op mijn computer mij lachend aankijkt. ‘Nog steeds geen alinea Kell? Schiet eens op’. Mijn hoofd zit vol, ik ben verdwaald in eigen hoofd, mijn gedachten draaien overuren en ik weet gewoon niet hoe ik het op papier moet krijgen. Ik heb daarom besloten om mijn vingers maar gewoon te laten typen, en het resultaat dat zie ik vanzelf wel!

De afgelopen weken ben ik enorm verdwaald geweest. Normaal gesproken vertrouw ik dan blind op de Google Maps meneer op mijn telefoon. Hij weet mij (bijna) altijd van A naar B te brengen, en geeft me zelfs aanwijzingen als ik de weg dreig kwijt te raken. Helaas was ik nu zo verdwaald dat hij mij niet meer kon helpen. Ik was niet langer verdwaald in de straten van Amsterdam, maar verdwaald in eigen hoofd. Ik kon niet langer vertrouwen op een stomme app op mijn telefoon, maar moest het zelf doen. Of misschien toch niet helemaal… Er is altijd een stabiele factor. Iemand die mij niet laat vallen wanneer het moeilijk wordt en iemand die ik nog meer vertrouw dan de Google Maps meneer. En geloof me. Dat is zeldzaam. Iemand die mij terugfluit als ik te ver ga en mij aanmoedigt als ik tegen de laatste stappen aanhik. Niet iemand die zegt dat ik over 100 meter rechtsaf moet, maar iemand die zegt dat ik het kan. Dat ik sterk ben en niet moet twijfelen aan mijzelf. Iemand die laat zien dat ik helemaal geen Google Maps voor mijn hoofd nodig heb, maar dat ik het zelf ook allemaal kan. Genoeg geheimzinnigheid. Die ‘iemand’ is namelijk mijn vriend.

We hebben elkaar bijna twee jaar geleden via Tinder leren kennen en hadden een week na de eerste ontmoeting een relatie. Zo’n vijf maanden later ben ik bij hem ingetrokken en weer drie maanden later werd ons ‘gezin’ uitgebreid met twee katjes. Er bestaan dus wel degelijk succesverhalen!

Wat betreft mijn vriend zijn alle cliches waar. Hij is niet alleen de knapste en de liefste, maar ook iemand waar ik enorm tegenop kijk. Hij durft zijn dromen achterna te gaan, is zichzelf en heeft lef. En daar blijft het niet bij. Hij weet mij altijd te motiveren en geeft mij het gevoel dat ik veilig ben. Waar we ook zijn. Dit vond ik aan het begin heel erg moeilijk. Als je je tegenover anderen zolang anders hebt voorgedaan, voelt het al onveilig om jezelf te zijn. Ik merkte vroeger dat mensen mij veel leuker vonden als ik sterk was, dus ik begon mijn pijn te verbergen. Mijn vriend trapte hier niet in. Al vrij snel kwam de vraag waar veel chronisch zieken geen eerlijk antwoord op kunnen/willen geven. Namelijk: hoe voel je je? Er verscheen een grote grijns op mijn gezicht en ik gaf als antwoord dat het heel goed ging. Normaal gesproken laten mensen het hierbij. Mijn vriend niet. Hij keek me slechts bedenkelijk aan en vroeg daarna hoe het echt ging en nu wilde hij een eerlijk antwoord. De echte Kelly verbergen had geen zin en gelukkig liet hij mij dat al in een heel vroeg stadium van onze relatie zien. Hij houdt van me zoals ik ben en als dat betekent dat we een keer iets af moeten zeggen of plannen moeten wijzigen, dan moet dat maar.

In de (bijna) twee jaar dat wij nu een relatie hebben ben ik niet op mijn leukst geweest. Ik ben vaak op een innerlijke reis geweest en was ik bijna even vaak verdwaald in eigen hoofd. Ik heb geaccepteerd dat ik voor de rest van mijn leven pijn heb en dat dit inhoudt dat ik sommige dingen moet laten. Een proces waar ook veel boosheid bij gepaard ging. Geleerd dat ik er mag zijn en mijn grenzen moet en mag aangeven. Ik twijfelde aan mijzelf, mijn studie en mijn toekomst. En dan ben ik ook nog eens spiritueler geworden, waardoor ik in conflict kwam met mijzelf. Kortom een periode waarin ik mijzelf heb leren kennen en voor mijn gevoel herboren ben. Dit in combinatie met veel pijn en onzekerheid maakte mij voor mijn gevoel geen ‘ideale’ vriendin. Gelukkig dacht hij hier anders over en bleef hij staan. Nuchter, de weg wijzend, troostend en sterk.

 

Hier schat, je mag me hebben

Mijn masker heb ik alvast afgezet

Ik heb hem niet meer nodig

En ook mijn schild staat bij de deur

Nu jij er bent om voor te vechten

Mijn muurtje heb je omgetrapt

Zullen we dat zo laten? Of er samen een huis van bouwen?

Hier ben ik schat, je mag me hebben.