40 jaar, kanonnen dat is al best een eind op weg. Als je nog een klein meisje bent is alles boven de 18 al oud. Ik heb nog een herinnering dat ik als klein meisje op de verjaardag van mijn moeder in de koelkast keek en er een taart stond met cijfers, dat was toen helemaal hip, en dat er 29 klaarligt om uitgedeeld te worden. 29, jeetje, was mijn moeder al zo oud? En nu na drie keer knipperen met je ogen word ik zelf 40.

Mijn lieve oma vond kroonjaren altijd bijzondere verjaardagen, kroonjaren moeten goed gevierd worden en daarom geef ik dus een feestje. Nodig ik mensen uit die normaal niet op mijn verjaardag komen maar die wel een belangrijk onderdeel zijn van mijn leven, nu of in afgelopen jaren. Ik las eens een tekst dat het leven net een trein is, je begint met rijden met een aantal passagiers en in de loop der jaren stappen er mensen in en ook weer mensen uit. Sommige zie je nooit meer terug en andere stappen na een aantal jaar weer in en dan kan het voelen alsof ze nooit zijn weggeweest.

Dankbaar voor de kans

Persoonlijk hou ik wel van een feestje, en mijn verjaardag heb ik dus nog nooit overgeslagen. Veel van mijn leeftijdsgenoten vieren hun verjaardag niet, iedereen moet dat voor zichzelf weten natuurlijk maar ik ben dankbaar dat ik het nog kan vieren. Helaas hebben wij al een aantal keer meegemaakt hoe vriendinnen afscheid hebben moeten nemen van hun liefde, hebben we gezien hoe snel het soms voorbij kan zijn. Vrienden van de man die hun veertigste verjaardag nooit hebben kunnen vieren door noodlottige ongevallen en vreselijke tumoren in hun lijf. Mannen die midden in het leven stonden sommige met een gezin die zonder hen achterbleven. Waardoor wij beiden ons wel bewust zijn van de kwetsbaarheid van het leven.

Dus vier ik dit jaar mijn verjaardag met toeters en bellen. Zaaltje, ballonnen, uitnodigingen en vrienden uit verleden en heden die mij hopelijk de moeite waard vinden om langs te komen. Muziekafspeellijstje op Spotify is in de maak zodat we misschien nog kunnen dansen met elkaar, en boodschappenlijstje is gemaakt. Het is altijd weer een gok hoeveel dat we nodig hebben en wat gaan we doen met de hapjes? Ik ben nogal een controlefreak dus de lijstjes liggen allemaal klaar

Terugkijken

En wat het plannen van een verjaardag ook met je doet is nadenken over wat er allemaal is gebeurt in de jaren die je achter je hebt liggen. Veertig is in mijn familie gemiddeld gezien toch wel over de helft, dit klinkt heel negatief maar je kan het ook zien als een reden om nog meer te genieten van alles wat nog komt. Het leven begint bij 40 is een welbekende zin. Het mooie van 40 zijn in mijn geval is dat, doordat ik jong moeder mocht worden mijn kinderen nu al behoorlijk zelfstandig zijn en ik en de man daardoor veel meer vrijheid krijgen.

Als je nadenkt over dingen die voorbij zijn kan het soms lijken alsof je het ene moment in je leven beter kan herinneren dan andere. Zo weet ik bijvoorbeeld nog precies waar ik was toen de twin towers instortte en waar ik naartoe onderweg was toen mijn nichtje de meest zwarte kerst uit haar leven meemaakte. Maar bij geluksmomenten weet ik niet precies wat er in de wereld om me heen gebeurden omdat ik vooral bezig was met dat moment. De dagen rond de geboorte van mijn dochter en zoon heb ik niet bewust meegemaakt. Wij zaten echt in ons eigen warme plekje, niets was meer belangrijk.

Belangrijke herinneringen

Als ik denk aan de vakantie’s in mijn jeugd op Mallorca samen met opa, oma, ooms en tantes en mijn neef en nicht, denk ik vooral aan de gezellige momenten die we daar beleefde, in mijn herinnering was het altijd gezellig, het zal vast ook wel momenten niet zo zijn geweest maar die filtert je hoofd er na verloop van tijd wel uit. Verjaardagen die mijn opa altijd filmde en toen er een camera kwam waarop je ook geluid hoorde en je dus bij ieder cadeautje mijn oma hoorde roepen, van wie heb je dat gehad? Dat zijn de herinneringen die ik en mijn nicht en neefje hebben en waar we waarde aan hechten. Welke cadeautjes ik heb gehad, ik kan het me vaak niet meer herinneren. Maar de grappige momenten blijven voor altijd hangen in je hoofd. Mijn moeders jongste broertje, die helaas is overleden, was mijn lievelingsoom, sorry voor mijn andere oom, maar ik was helemaal weg van hem. Hij was voor mij mijn eigen variant op John Travolta, pikzwart haar en stoer. Dat stoere bleek later iets anders in elkaar te steken dan ik dacht maar voor mij was hij geweldig.

Mijn andere oom heeft mij en mijn nicht een keer meegenomen naar een strandje waar hij een vuurtje stookte en een blikje knakworstjes opwarmde, dat moment is nooit meer vertrokken uit mijn hoofd. Hoe belangrijk is het dat je herinneringen maakt, avonturen beleeft en geniet. Ik denk aan mijn jeugd en zie me nog zitten aan de picknicktafel die bij ons op het veldje stond samen met mijn vriendinnen, je wist dat je naar binnen moest als of het licht aanging of iemand zijn moeder vanaf het balkon riep dat het tijd was. Nu stuur ik ze een appje als de jongste überhaupt al naar buiten gaat met vrienden want 9 van de 10 keer spelen ze samen online, iedereen in zijn eigen veilige kamer.

Er kan een hoop gebeuren in 30 jaar, de tijd is voorbij dat ik altijd buiten was met vriendinnen, en onze ouders zagen bij wie we binnen waren doordat onze fietsen daarvoor de deur stonden. Mijn oma die altijd voor iedereen een ijsje in de vriezer had liggen en vriendinnetjes altijd konden blijven eten omdat niet iedereen van de ene sport naar de andere werd gereden en moeders vaak op tijd thuis waren voor het eten.

Maak nieuwe

En toch heb ik het idee dat gezinnen die nu starten weer terug gaan naar de basis, er zijn steeds meer kinderdagverblijven die zich richten op het vrije spel, de natuur in. Natuurlijk speelgoed en informatie over vrij spelen zie je steeds vaker terug. Ouders die in het weekend met de kinderen gewapend met kaplaarzen en schepnet de natuurgebieden ingaan en samen avonturen beleven. Ik hoop ooit oma te worden, de verwachting is dat ik dan wel tegen de 50 aanloop maar mijn dochter heeft duidelijk een wens om ooit mama te worden, als het haar gegeven is en anders zijn er genoeg kinderen die dringend op zoek zijn naar een lieve mama en papa, en stiekem zie ik het ook al voor me, rode kaplaarzen, schepnet en kreeftjes vangen in zee, of zoals mijn zoon het ooit noemde dubbele kikkers uit de vijver in de lente.

40 worden doet wat met me, ik merk het aan hoe vaak ik tegenwoordig foto’s doorblader uit mijn jeugd. Ik ben opgegroeid met neefjes en nichtjes en ondanks dat ik zelf enig kind ben voelt het alsof ik broertjes en zusjes had. Ik zie foto’s van een familie die samen optrok, samen op vakantie samen naar de Efteling, niet bewust van hoe het leven er tegenwoordig uitziet. Tegenwoordig zijn we vaak bezig met onszelf, ik doe daar zelf net zo hard aan mee als anderen, mijn telefoon is onlosmakend verbonden met mij. Geld verdienen staat hoog op prioriteiten lijstjes, status is een graadmeter van hoe je in het leven staat. Soms vergeet je daardoor wat echt belangrijk is. Momenten gaan verloren want als er geen foto van is dan is het niet gebeurd terwijl de mooiste herinneringen uit mijn jeugd zich hebben genesteld in mijn hoofd. En soms zie ik een beeld, of ruik ik een geur en dan ben ik weer even terug op het strandje met kampvuur of de keuken van mijn oma in haar boerderij en daar kan geen iPhone tegenop.