Een maand of drie geleden ging het eindelijk eens goed. Ik was redelijk uitgerust, niet zo gestresst en ik wilde vol goede moed aan het nieuwe schooljaar beginnen. Dit plan viel in duigen: mijn vermoeidheid werd mij de baas.
Mijn idee was goed doordacht, maar mijn angst werd werkelijkheid
Weer terug naar de PABO en tegelijkertijd een bijbaantje bij de basisschool. Vier dagen per week bezig, twee met werk/stage en twee met zelfstudie. Dat zou te doen moeten zijn, dacht ik zo. Dat was het dus niet.
Na een maand kreeg ik te horen dat er iets niet in orde was met mijn aanmelding voor de PABO, waardoor mijn inschrijving ongedaan werd gemaakt. Aan de ene kant baalde ik enorm, maar aan de andere kant viel er een enorme last van mijn schouders. Die twee dagen werken vielen mij namelijk een stuk zwaarder dan gedacht. Als ik buiten mijn werk om een enkele sociale afspraak had, was het al veel. Ik hield niks meer vol, ik was doodop en ik kon mij niet eens meer concentreren op een film.
Overvallen door de vermoeidheid
In de herfstvakantie werd ik zo overvallen door vermoeidheid en griepachtige klachten dat ik een week niet buiten kwam. Met veel moeite heb ik mijn werk een week later afgebeld en voelde ik mij schuldiger dan ooit. Zij rekenen op mij en ik vond mijzelf niet ziek genoeg om thuis te blijven, maar het was nodig.
Ik ben nog steeds niet gaan werken, ik ben vermoeider dan ooit en mijn lichaam laat het aan alle kanten afweten. Tóch wil ik deze week weer gaan beginnen, maar wel rustig opbouwend. Een halve dag om mee te beginnen.
Geldgebrek
Mijn inkomen is ontoereikend om van te leven, honderden euro’s onder het minima. Ik leef van het geld wat ik met zo veel moeite heb gespaard sinds mijn twaalfde, maar op een gegeven moment is het op. Het UWV zei dat ik vier uur per week broodjes kon smeren, dus dat ik niet in aanmerking kom voor een uitkering. Bij de sociale dienst is er sollicitatieplicht en zou ik voor 40 uur per week een rotbaantje kunnen krijgen, wat ik dus niet aankan. Maar goed, hoe bewijs je zoiets?
Mijn lichaam is mij de baas, maar ik laat mij niet meer wegsturen
Als ik vroeger naar het ziekenhuis moest en er kwam geen resultaat uit de test, werd ik met lege handen naar huis gestuurd. Het duurde maanden voordat ik de moed had verzameld om terug te gaan naar de dokter. Nu ben ik het helemaal zat. Als er geen duidelijk resultaat is, blijf ik net zo lang zeuren tot er een volgende afspraak gepland staat. Zodoende ben ik de afgelopen maand al meerdere keren naar het ziekenhuis geweest. Ik wil duidelijkheid. Ik ben zo uitgeput en afgepeigerd en ik heb veel pijn. Dusdanig erg dat het mij niet eens lukt om twee dagen te werken.
Wat nu?
Er komt een onzekere tijd aan. Ik hoop dat ik vanuit medisch oogpunt duidelijkheid kan krijgen. Er staan nog meerdere ziekenhuisbezoekjes op de planning. Het is eng en moeilijk, maar ik hoop dat het werkt. Fingers crossed.
