Ik ben Manuela, 39 jaar en verslaafd. Voor vele van jullie zal dit als een shock komen, mensen die mij al wat langer kennen zullen niet verbaast zijn. Ik ben verslaafd en niet een beetje maar heel erg. En eigenlijk niet aan één ding maar aan twee. Op de tweede plaats staat chocolade en op de eerste plaats: mijn iPhone.

Pas geleden kwam ik zelf tot de conclusie dat het nu wel heel erg werd. Ik kon hem niet vinden, mijn derde kind, mijn alles. Ik was overtuigd dat ik was bestolen; dat iemand me had gerold, dat hij gestolen was… Het ergst was dat ik hem zelf op een gekke plek had neergelegd. Ik kreeg het benauwd, hartkloppingen, het angstzweet brak me uit. Serieus hé, mensen, om mijn telefoon.

De hele dag is hij in mijn buurt bij voorkeur in mijn rechterhand. Volgens de Pastoor uit mijn parochie is het zo erg dat als ik later ooit als heilige zou worden afgebeeld, dat dan is met een iPhone in mijn hand. Kan je het je voorstellen, een afbeelding in de kerk van de Heilige Manuela met een iPhone. Ik moest er om lachen omdat het eigenlijk te belachelijk voor woorden is maar ondertussen wordt het steeds gekker.

Ik kan niet tegen mijn kinderen zeggen leg die telefoon eens weg als ik hem zelf steeds vast heb. Het is zelfs zo erg dat mijn dochter tegen mij zegt leg je je telefoon weg als we gaan eten. Hoe heeft het zover kunnen komen?

Bellen en inbellen

Tot een tiental jaar geleden waren ze er nog niet. Redde we ons allemaal prima met een vaste telefoon thuis en een computer waarmee je moest inbellen voor het internet. Was er dan net iemand aan het bellen dan had je een probleem want twee dingen tegelijk kon niet.

Als iemand je belde en je was er niet, geen probleem; probeerde ze het later nog een keer en je kreeg nooit maar dan ook nooit de vraag: “waar ben je?”. Want ja, je nam je telefoon op dus je was gewoon thuis. En nu, op de vraag ‘wat neem je altijd mee als je de deur uitgaat’ is het nummer één antwoord vaak Mijn Telefoon, die vergeten mensen minder snel dan hun sleutels.

Heel ons leven zit in dat ding: je “sociale” leven, je agenda, bankzaken, familiefoto’s, hulplijntjes, alles wat je zou willen weten is terug te vinden op je telefoon. Waarom het nog telefoon heet is soms de vraag want hoeveel procent van wat je op dat apparaat doet is nog daadwerkelijk bellen? En ondanks dat ik niet zonder zou kunnen vraag ik me steeds vaker af waarom zou ik niet zonder kunnen.

Afhankelijk

Wat maakt dat ik zo vreselijk afhankelijk ben geworden van dat ding? Waarom verlang ik er naar als een junk naar een shot? Is het nou echt zo erg als ik een keer niet gelijk een appje beantwoord, en is het nou echt zo belangrijk dat ik dingen post op Facebook of een like geef op de posts van mensen in mijn vriendenlijst? Is het belangrijk dat andere mensen zien wat je aan het doen bent vandaag, of is het mijn onzekerheid die bevestiging wil dat mensen mij interessant vinden?

Als ik een WhatsApp ontvang en ik hoor de melding dan is er een alarm in mijzelf die vindt dat ik gelijk moet antwoorden. Ik kreeg pas de opmerking van iemand dat ik altijd de eerste ben die reageert als ze een berichtje stuurt. Ik zag het als een compliment, maar is dat het eigenlijk wel? Ben ik dan zo bang dat mensen mij vervelend vinden als ik niet binnen 5 minuten reageer?

Ik ging pas met mijn dochter ergens wat drinken en haar eerste vraag was kan je telefoon dan een keer in je tas blijven. Dat is eigenlijk toch erg, dat mijn puber mij moet vragen of mijn telefoon in mijn tas kan blijven. Soms heb ik het zelfs niet door, zit ik gewoon maar wat te scrollen over mijn Facebook tijdlijn zonder dat ik echt kijk wat er staat. Gewoon uit verveling, terwijl ik zoveel leukere dingen kan doen.

Zouden hier hulpgroepen voor zijn.. Help, ik heb een iPhone verslaving?

Misschien kan ik het even opzoeken op mijn telefoon…