De een is verslaafd aan suiker, eten, drank of sigaretten. Zijn wij ergens allemaal niet een beetje verslavingsgevoelig? Een kick die voortkomt uit een handeling, de adrenaline die daardoor vrijkomt en om dan vervolgens op zoek te gaan naar het eerste magische gevoel dat dat teweegbracht?
Pijnstiller
Ik had pijn, veel pijn. Geen hartzeer maar fysieke pijn na mijn operatie in 2015. Volledig verslagen door de ziekte van Crohn en de chirurg die mij ging oplappen. Maanden op bed met pijn totdat ik Oxycodon kreeg voorgeschreven. Het voelde als een kind die zijn eerste chocolade snoepje kreeg. Het ultieme geluksmoment om opeens zonder pijn te zijn.
Stoned
Ik fleurde op, de Oxycon gaf mijn leven terug, liet grenzen vervagen en mij dingen uit een ander perfectief zien. Dat ik eigenlijk knetterstoned was van die pillen besefte ik mij op dat moment nog niet. Ik was tenslotte pijnloos!
Hoge bergen
Mijn zintuigen werden geprikkeld. Rozen roken sterker, mijn mooiste schilderijen heb ik gemaakt, geweldige indrukwekkende verhalen geschreven. Geen berg was te hoog want Oxycodon hielp mij er wel doorheen.
Oxycodon
Verslaafd aan de Oxycodon, de heroine onder de medicijnen als ik de krantenkoppen heden daags moet geloven. Grote koppen in de krant, documentaires op TV die mij deden beseffen dat ik een van hun was; een grootverbruiker. Een bezoek aan mijn arts werd door hem bijna juichend ontvangen toen ik hem voorstelde af te willen bouwen. “Ankie, dit gaat niet gemakkelijk worden,” vertelde hij mij.
Niet makkelijk
“Niet makkelijk” was nog mild uitgedrukt besefte ik mij toen ik twee dagen later klappertandend en zwetend in bed lag. Waar was ik aan begonnen? Ik miste mij roze luchtbel en mijn lichaam schreeuwde om het medicijn. Mijn humeur daalde tot een dieptepunt en ik kreeg zelfs de opmerking van mensen om mij heen dat ik maar een pilletje moest nemen wat ik was leuker met.
Door de zure appel
Dit afbouwen gaat nog even duren, ik moet spreekwoordelijk door de zure appel heen. Makkelijk is het niet en gaat het ook niet worden maar ik besef mij dat ik helemaal geen Oxycodon nodig heb. Ik moet het zelf doen maar ik heb namelijk iets wat veel sterker is dan pijnstilling: Wilskracht.
Wilskracht
Met mijn wilskracht hoop ik dat alles goed komt. Hoop is mijn tweede toverwoord en dan volgt de rest vanzelf. Tot die tijd zal ik vechten om vervolgens op te staan, door te gaan, de echte wereld weer tegemoet tredend!
Ik ben niet de enige hierin, nieuwsgierig naar ervaringen van andere? Lees dan ook eens het afkickdagboek van mijn collega blogster Eline.
Hallo.
Zelf heb ik het helemaal niet zo ervaren. Zo zie je maar dat iedeen het anders beleefd.
Wel had ik ook na jaren slikken van toch een behoorlijke dosis oxycordon ook de ontwenningsverschijnselen zoal jij die beschrijft. Maar een of andere manier heb ik dat gewoon ondergaan.
Tijdje ben ik zonder geweest maar de pijn was te hevig en geen andere pijnstillng hielp, heb ik toch weer om de oxycordon gevraagd. Nu al weer ee n tijd 1x per dag en zo nu en dan vior doorbraakpijen een kortwerkende.
Daar blijft het dan bij. Ik ga niet meer terug naar die grote dosis.
Dus vraag ik me af. Zijn sommige mensen dan verslaafd gevoeliger dan een ander?
Of is het maar net hoe je het zelf vervaard en er mee om gaat?
Groetjes Tanja
Fijn dat jij t anders hebt ervaren, ik denk dat het bij elke “patiënt” een ander verhaal is. Zoals in mijn geval de ziekte van crohn ook vele vormen kent. Bedankt voor jouw reactie!
Ik kom hier voor het eerst rondkijken.. Onder de indruk van je verhaal (en vooral/ook het durven delen ervan) zit ik terwijl ik dit typ nog te twijfelen of ik wel meteen een reactie achter zou moeten laten. Als ik toch op de knop heb geklikt is dat om de volgende redenen: Ik ben je ten eerste vreselijk dankbaar voor het helpen bespreekbaar maken van verslaving.. Ten tweede wil ik je op ’t hart drukken dat je er zeker niet alleen in stond/staat (geen idee of er nog sprake van ‘zucht’ is) – Zelf moet ik dagelijks mijn medicatie ophalen (the walk of shame) omdat ik anders het hele doosje in één keer achter mijn kiezen schuif. Iets waar ik op een voormalig blog vreselijk open en eerlijk voor uitkwam – waar ik later weer spijt van kreeg/het joeg me de stuipen op ’t lijf (vandaar nu een nieuw blog 😉 ).. Afkicken durf ik (nog) niet aan, vooral vanwege het gebrek aan emotionele weerstand.. Dus komen we uiteindelijk bij reden nummertje 3: Ik wil je laten weten dat ik het ontzettend knap vind dat je zo hebt doorgezet!
Liefs, Anne
Hallo Anne, jij bedankt voor jouw openhartige reactie! Het valt idd niet mee, hopelijk komt voor jou ook eens een “pijnstillerloze” tijd aan! Fijn dat je onze site bezoekt, kijk gerust rond en ik heb je blogs gelezen…we zoeken nog iemand ? schroom niet! Lieve groet Ankie
Bij nieuwe artsen werd ik telkens aangegaapt als een ‘verslaafde’ toen men hoorde dat ik oxycodon slikte. Ik ben echter zeer makkelijk kunnen afbouwen naar sporadisch een oxynorm van 5mg. Ik gebruik nu verschillende keren per dag mijn tens apparaat. Een halfuur tens kan vaak een pijnstiller vervangen.
Oxynorm heb ik echter altijd op zak. Wanneer ik weg moet of huishoudelijk werk moet doen, lukt dat niet zonder.
Het geeft mijn leven meer kwaliteit. Maar verslaafd voel ik me niet..