Ik zit tegenover mijn arts. Een man die mij al meer dan de helft van mijn leven behandelt. Hij kent mij van binnen en van buiten grap ik altijd. Bij een chronische ziekte, in mijn geval dan de ziekte van Crohn, bouw je een band op met je arts. Er komen vaak nog andere behandelaars bij maar de hoofdbehandelaar wordt een beetje familie. Nu zit mijn ´familielid´ tegenover mij met een ernstig gezicht.
Chronisch ziek
Chronisch ziek zijn stopt nooit. Ik heb soms eens een adempauze maar zodra ik teveel in het leven sta, ramt de ziekte van Crohn mij weer keihard onderuit. Zo nu ook. In drie maanden tijd zijn de ontstekingen zo heftig geworden dat mijn arts er van geschrokken is. Eerst een infuus met anti-biotica, heel veel antibiotica. Om de boel wat tot rust te krijgen. Daarna wordt er een operatie ingepland. De eerste van dit jaar, maar een van de velen in de afgelopen jaren. Ik denk dat dit nummer 23 word. Ik ben van slag, was net weer lekker op rit totdat ik weer het besef kreeg; oh ja, “ik ben chronisch ziek”.
Vluchten
Na het ziekenhuisbezoek rijden we even naar het strand. Even uitwaaien en het nieuws weer laten bezinken. Ik ga niet dood, er is geen ´we kunnen niets meer doen ´uitgesproken maar toch moet ik mij weer herpakken en gaan beseffen dat het niet zo ernstig is. Althans, het kan altijd erger…. Tijdens de rit in de auto zie ik een vliegtuig laag overvliegen. Ik dacht: We stappen nu gewoon met zijn twee in een vliegtuig en vliegen weg – maak niet uit waarheen- we knijpen ertussenuit.
Ik vond de gedachte om weg te vliegen te kinderachtig om hardop uit te spreken, maar toen ik naast me keek en mijn man zijn gezicht zag, wist ik dat hij precies hetzelfde dacht. Vluchten. Om allerlei praktische redenen (geen paspoort bij, en wie zorgt er voor de hond?) reden we door naar het strand.
Vluchten op allerlei manieren
Vluchten kan op vele manieren: schrijven, muziek maken, zingen, vrijen, film kijken, leuke dingen doen met vrienden, slapen. Dan gaat het meestal hartstikke goed. Maar als ik een paar dagen later naar het ziekenhuis moet, word ik in de ochtend al weer wat verdrietig. In de middag moet ik naar het ziekenhuis en zodra het infuus is geprikt en de antibiotica loopt herpak ik mijzelf maar weer. Wederom, voor de zoveelste keer maar ik ben een vechter dus dit ga ik ook wel weer overwinnen. En vluchten is verdraaid lastig als je aan zo´n infuuspaal vastzit.
Hoe ontvlucht jij wel eens de werkelijkheid? Ik ben benieuwd hoe jij je zinnen verzet bij slecht nieuws en/of uitslagen. Laat je het mij weten in de reacties hieronder?
