Voorstelrondje: Kristien

Een blogje schrijven?  Ja, dat leek me wel leuk.  Maar waarover dan?  En hoe begin je eraan?  Wel, laat ik maar gewoon beginnen met schrijven en zien waar ik uitkom…

Ik ben Kristien, een veertigjarig Belgje.  Waarom pas ik hier eigenlijk best wel op de Just Live Blog?  Omdat ik de ziekte van Crohn heb.  Zo, dat is eruit.  Hebben we dat ook weer achter de rug.  Die gezondheid van me heeft een stempel gedrukt, en doet dat nog altijd, op mijn leven.  Is dat erg?  Of zielig?  Of sneu?  Maar nee, het is gewoon wat het is.  Punt.  Het heeft voor mij persoonlijk geen zin om me te wentelen in “Wat als”-jes of “Waarom ik”-jes.  Wel zal je merken dat die Crohn en de gevolgen ervan doorsijpelen in mijn verhalen van elke dag.  Zo krijgen jullie een inkijkje in hoe het leven kan zijn met een zwakkere gezondheid.  Een blik op de mindere maar ook de goeie kanten.

Ik ben alleenstaand, nog zoiets wat zo gegroeid is en is gebeurd zonder dat ik dat nu per se in de planning had staan voor mijn levenspad.  Wel integendeel, met mijn roze droom van jong mama te worden en een leuk gezinnetje op te bouwen. Maar alles “heb ze nadeel en ze voordeel” he, en ik profiteer dus maar van de voordelen van de situatie die nu eenmaal is zoals ze is.  Het is best fijn mijn eigen ding te kunnen doen, tot rust te kunnen komen in mijn eigen stekje en de dingen aan te pakken (of niet) zoals ik dat wil.  Het geeft me een vrijheid die veel van mijn vriendinnen in de spits van hun leven met kleine kinderen-drukke banen-verbouwingen-eigen ambities soms adem tekort komen.  En ik heb mij handen al vol met voor mezelf zorgen zoals een mama voor haar babytje zou zorgen.  Met alle liefde die ik in me heb, moet ik omgaan met mijn lijfje.  Niet dat magere lichaampje afwijzen, zoals ik op mijn slechtste momenten ook wel kan hebben.  Want, o jawel, ook ik ben mens, en baal af en toe.  Moet kunnen en mogen.  Maar toch, dan ben ik kordaat met mezelf: ik wil er niet in blijven hangen, daar heb ik echt geen zin in.  Want als die negatieve stroom te lang duurt, is de lol er echt wel af.  En life is to short daarvoor hoor!  Niet vergeten!

Dat vind ik fijn en typeert me wel: in alles wat het leven me voorschotelt, kijken naar het goede, het positieve in plaats van te blijven hangen in het negatieve.  Want dat laatste helpt me echt niet verder en maakt me er niet vrolijker op.  En, gezond of niet, ook ik wil fun hebben in mijn leven, ook al kleef ik de hele tijd op de bank.  En het moet ook voor de mensen in mijn omgeving leuk blijven he.  Ik leun al eens op ze, en klaag af en toe een beetje, maar bovenal ben ik gewoon dochter, zus, vriendin zoals ieder ander dat is.  Dus: soms leunen ze op me, klagen af en toe, maar zijn bovenal ouder, broer, vriendin.  Ik voel me geborgen en rijk met al die vrienden om me heen, ook al hebben zij het in deze fase van hun leven drukdrukdruk, ik weet dat ik hen graag zie en zij mij.  En dan is het helemaal feest: af en toe is er een heerlijke live update met veel theetjes erbij en kunnen we er allemaal weer tegenaan!  Weet je wat?  Neem daar ook een theetje en denk aan alle warme mensen in je leven. Voel je het al?  Als je daar niet blij en dankbaar van wordt, weet ik het ook niet meer hoor!

Wat ik de komende blogs allemaal zal vertellen, zal dan wel blijken, geen idee waar dit avontuur ons zal brengen.  Ik wil gewoon wat vertellen over het leven zoals het is, niet meer niet minder en hoop dat jullie, lezertjes, er wat aan zullen hebben! Tot gauw?