Kelly schreef een prachtige blog over het toevertrouwen van emoties aan papier. Mocht je hem nog niet gelezen hebben dan kun je hem hier vinden. Maar waarom doen we dat eigenlijk? En helpt het écht? Mensen schrijven al eeuwenlang dagboeken en brieven vol met wat ze voelen en meemaken dus het zal wel iets doen, toch? Maar hoe dan? Waarom helpt schrijven bij het verwerken van je emoties? En hoe kan je hier zelf mee aan de slag gaan?

Schrijven heelt

Professor Pennebakker van de Universiteit van Texas heeft veel onderzoek gedaan naar het helende effect van emoties van je afschrijven. Hij ontdekte dat kort maar gefocust schrijven al voordelen kon hebben voor bijvoorbeeld mensen die ziek waren. Het verminderde stress en ze sliepen beter. Tevens bleek dat het opkroppen van emoties gezondheidsproblemen kan veroorzaken.

Als je emoties te heftig of overweldigend zijn kunnen mensen deze actief gaan vermijden. Wegdrukken als het ware. Je wil er niet meer aan denken en gaat dingen doen om het denken eraan actief te onderdrukken. Maar pas als je het toe gaat laten kom je aan verwerken toe. In het begin kan het juist meer pijn en ongemak veroorzaken maar op de duur zal je zien dat je wonden gaan helen.

Schrijven is verwerken

Op 10 mei 2017 kopte nu.nl: Dagboek bijhouden helpt bij verwerken van scheiding. Het in verhalende vorm beschrijven van de nasleep van je scheiding of relatiebreuk geeft je de kans om negatieve gevoelens sneller te verwerken. Volgens het onderzoek zou zelfs een korte schrijfoefening al een lagere hartslag en dus meer innerlijke rust als gevolg hebben. Belangrijk is wel dat je dan je eigen gevoelens beschrijft en er niet een opsomming van maakt van wat je ex allemaal verkeerd heeft gedaan.

Hoewel dit onderzoek zich specifiek richtte op schrijven in verhalende vorm blijkt uit verder speurwerk op internet dat het om het schrijven an sich gaat. Door te schrijven over wat je voelt en meemaakt, laat je je emoties gedoseerd toe. Je gaat bewust zitten en neemt de tijd om de gebeurtenissen nog eens langs te gaan en gestructureerd door te nemen. Daarnaast creëert het afstand van het gebeurde. Je laat het een beetje los en kijkt er van een afstandje nog eens naar wat soms andere inzichten geeft.

Tips om te schrijven

Als je nou denkt; ja maar ik ben helemaal niet zo’n schrijver, dan heb ik hier een paar tips voor je:

  • Kies een vast tijdstip & een fijne plek. Het beste werkt het als je in alle rust kan schrijven en je niet afgeleid wordt door andere taken die om aandacht vragen. Voor sommigen is dat de trein onderweg naar huis of werk. Voor anderen een cafeetje met een kopje koffie. Kies wat bij jou past.
  • Spreek met jezelf een tijdsduur af. Vaak wordt geadviseerd om er een half uur tot 45 minuten voor te nemen en pas te stoppen als de tijd om is. Op die manier geef jezelf de tijd om na te denken en de woorden te kiezen maar ook om de emoties te voelen.
  • Wees niet te hard voor jezelf. Het gaat om jou en jouw gevoelens. Het hoeft niet perfect te zijn en je hóeft het niemand te laten lezen. Dat mag natuurlijk wel. Soms werkt het heel goed om juist aan diegene te schrijven die je gekwetst heeft. Of die is overleden.
  • Go with the flow! Schrijven gaat in fases. Van verbale diarree tot keiharde writers block. Het hoort er allemaal bij. Laat het voor wat het is, maak je er niet te druk om en hou vol. De woorden komen vanzelf wel weer.

Van verbale diarree tot symbolische afsluiting

Of je het nu bewust of onbewust inzet om emoties te verwerken, weet dat schrijven om je verdriet te verwerken vaak in fases verloopt. De eerste fase kan je zien als beerput, verbale diarree of hoe je het maar wil noemen. Je kwakt ongecensureerd alles wat in je opkomt op papier. Het schijnt het beste te werken als je in de ik-vorm en de tegenwoordige tijd schrijft. Beschrijf wat je voelt op dát moment.

In de volgende fase ga je uitdiepen. De scherpte is een beetje van je emoties af en dit geeft je de kans om verder te bezinnen. Wat heeft dit voor mij betekent? Welk effect heeft het gebeurde nu nog? Is er iets wat je anders zou kunnen doen? En wat zou je een ander in deze zelfde situatie adviseren? Je zult merken dat er langzamerhand ruimte komt voor meer dan alleen verdriet of woede. Er komt ruimte om met een zachtere blik te kijken naar wat je hebt doorstaan en misschien zelfs wel iets positiefs mee te nemen voor de toekomst.

Als je er voor kiest om nog een stapje verder te gaan kun je je gaan oriënteren op de toekomst. Zijn er misschien nieuwe gevoelens of ideeën ontstaan? Wat zou jou of anderen kunnen helpen?

Misschien heb je wel de behoefte om iets symbolisch af te sluiten. Door hetgeen wat je hebt geschreven daadwerkelijk op te sturen. Verbranden werkt voor sommigen heel goed om negatieve emoties los te laten. Of misschien heb je juist wel een bemoedigende brief aan jezelf geschreven voor als je het nodig hebt. Iedereen kent immers die periodes van terugval waarin het verdriet je onverwachts in het gezicht mept.

To blog or not to blog, that’s the question

Je leest deze blog dus waarschijnlijk hou je ervan om blogs te lezen. Misschien heb je er wel eens over gedacht om er zelf eentje te beginnen maar twijfel je nog of er wel iemand op zit te wachten. Weet dan nu dat schrijven kan helpen bij het verwerken van allerlei soorten emoties. Het kan je helpen bij het omgaan van je scheiding, acceptatie als je net ziek geworden bent of als je kind bijvoorbeeld een diagnose heeft gekregen waar je mee om moet leren gaan. Er zijn talloze redenen en onderwerpen waarbij schrijven kan helpen. En er is altijd iemand die gebaat is bij wat jij geschreven hebt. Dus ik zou zeggen…….waarom begin je vandaag niet?