Wanneer je leven op pauze staat

Als je chronisch ziek wordt, staat jouw leven op pauze.. Het klinkt raar want: de wereld stopt niet met draaien, de tijd staat niet stil en de mensen om je heen leven gewoon door. Maar toch staat jóuw leven op pauze..

Mijn leven staat nu bijna drie jaar stil. 4 Januari 2013 is de laatste dag geweest dat ik mijn normale leven leidde. Als ik dát geweten had, had ik er veel meer van genoten dan naar school en naar mijn bijbaantje bij The Sting gaan. Maar goed, je kunt nu eenmaal niet in de toekomst kijken. In het begin heb ik er erg aan moeten wennen dat het niet meer ging worden dan de hele dag stil liggen en zo min mogelijk proberen te bewegen, omdat je anders pijn kreeg.

Momenteel weet ik dat mijn dag bestaat uit: wakker worden rond het middaguur, hond uitlaten, soms even terug naar bed, douchen, eten, op de bank liggen, soms wat in het huishouden doen als het te doen is, weer even liggen en wat eten koken voordat Esli thuis komt.. Yup, het is niet echt spannend. Ik noem ons huisje daarom ook wel eens: mijn betonnen gevangenistorentje met prachtig uitzicht!

Nu ik weet dat mijn alvleesklier weer “genezen” zou kunnen worden door de operatie die ik vorige week heb ondergaan, voel ik me net Usain Bolt in de startblokken. Het kan mij niet snel genoeg gaan. Natuurlijk weet ik dat mijn ACNES niet ineens magisch over is, maar toch heb ik het gevoel alsof ik mijn leven weer op zou kunnen pakken, puur omdat ik dan niet elke keer terug in het zadel gegooid word als ik weer eens in het ziekenhuis zou komen te liggen.

Ik kan niet wachten om te weten wat de toekomst voor mij in petto heeft…