We mogen weer! Stromen bij jullie ook de agenda´s weer vol? Feestjes, borrels en afspraken? Fijn dat het weer kan maar persoonlijk vond ik het enige positieve aan corona dat je geen belasting voelde om af te zeggen, omdat je met jouw chronische ziekte de puf niet had. Het hoefde niet want er stond niets op de planning. Een bepaalde rust vond ik het en ik voelde mij niet schuldig als ik weer eens in mijn bedje lag, chronisch ziek te zijn…
Agenda stroomt weer vol
In de keuken staan manlief en ik met hangende ogen naar onze agenda´s te staren. Ik tel 18 dagen waarop er dingen te doen zijn, onderverdeeld in de categorie werk en prive. Manlief heeft er nog meer maar maakt zich niet druk. Hij beschikt over de eigenschap zich nooit schuldig te voelen als hij dingen afzegt.
¨Is het normaal dat ik me vanbinnen zo paniekerig voel?¨ zeg ik. Ik voel mij alsof er elk moment iets afschuwelijks staat te gebeuren. Al die afspraken en daar moet ik dan nog mijn rustmomenten in zien te plannen. Het liefst zou ik weer weg willen kruipen, ik met mijn zieke lichaam, geen sociale verplichtingen die energie kosten. Uren slapen met de telefoon uit. Manlief oppert dat er ook leuke afspraken staan. Hij zegt dat ik de leukste er maar uit moet pakken.
We moeten al zoveel
Verjaardagen, recepties, met vrienden uit eten. We lijken wel feest-obesitas te hebben. En het is normaal, iedereen heeft zo een volle agenda, maar niet iedereen ervaart het als een moeten. En dan komt Pasen er nog aan, niet zo erg als de zeurende koortslip onder de feestdagen; de Kerst, maar toch. Pasen ook zo een feest met familie-verplichtingen. En dit alles ook nog doordrenkt met een penetrante melancholie.
Mogen alles, moeten niets
Mijn blik in mijn ogen wordt nog doffer, ik kan het allemaal fysiek nog niet aan. Ik besef mij weer chronisch ziek te zijn en niet mee te kunnen in het sociale leven wat het normale leven blijkt te zijn. Manlief ziet de paniek in mijn ogen. Hij zegt dat we ook dingen gewoon af kunnen zeggen. We gaan samen of we gaan niet. ¨Weet je wat?¨ oppert hij ¨We gaan gewoon weg. Gent, Antwerpen of Maastricht.¨ Ik knik voorzichtig. Maar we weten allebei dat dat momenteel geen optie is. Ik zal wel extra medicatie nemen om er toch te kunnen staan. Alle afspraken afstruinen en overal stralend staan met een glas in de hand. Later zullen we dan zeggen dat het zo gezellig was. Dat het weer terug naar normaal is. Behalve dat het niet normaal is….
