Wees altijd jezelf. Maar wie is dat dan? Ben jij wie je zou moeten zijn of ben je geworden wie je bent door pijn en verdriet? In hoeverre is een chronisch ziek persoon de persoon die ze had kunnen zijn? Misschien niet een gedachte die je vaak moet denken, maar soms schiet hij ineens in mijn hoofd.
Ik neem je mee terug naar een elfjarige versie van mijzelf. Net begonnen met nadenken over een toekomst. Schoolkeuze’s komen er namelijk aan. Wat wil ik later worden? Wat voor toekomst zie ik voor mezelf? Iedereen heeft wel zo’n jeugddroom. Ik zag mezelf wonen in Amsterdam, geen idee hoe ik daar bij kwam want ik was er nog maar een keer geweest als klein meisje. Het allerbelangrijkst wat ik zag voor de toekomst: sleutelen aan een Harley Davidson. Ik wilde motormonteur worden.
Die optie werd me al snel uit mijn hoofd gepraat, dat was niet echt voor meisjes en zéker geen meisjes die op stijldansen zaten. Het is wat het is. Een nieuwe keuze werd gemaakt. Uiteindelijk doe ik nu werk wat ik leuk vind en dat is het allerbelangrijkst. Soms denk ik echter terug aan het meisje wie ik was. Het meisje die er in mijn puberteit nog steeds was. Het meisje dat dansend door het leven ging.
Wanneer ben je jezelf?
Als ik dacht aan ouder worden dacht ik aan jezelf zijn. Ik dacht niet aan een leven met hele weekenden op de bank, maar aan feestjes, concerten en gezelligheid. Nachten doorhalen en op zondag bijkomen met een kleedje in het park. Terwijl ik dit schrijf voel ik mijn emoties opkomen, omdat dit helaas niet uitgekomen is. Mijn toekomstdroom viel in duigen toen de eerste pijntjes en ongemakken mijn leven in kwamen, met als dieptepunt: de diagnose fibromyalgie.
Ik moet plannen: plannen wat ik ga doen en wanneer ik ga uitrusten; plannen of ik niet te veel dagen achterelkaar activiteiten heb. Het spontane meisje van in de twintig die ’s morgens bedacht ‘laten we naar Amsterdam gaan en dan op zondag nog even naar Scheveningen’ is er niet meer. Soms doe ik het nog: te veel dingen in een weekend. Alleen nu kan ik er op zondagnacht niet door slapen van de pijn en begin ik de week dus al met één-nul achter. Wellicht dat dit niet veel klinkt, maar mijn uitgangspunt is met vier-nul achter dus technisch gezien sta ik vijf-nul achter. Gelukkig geeft mijn werk me energie en kan ik mijn dag zelf inplannen, dat is zo fijn. Als ik in loondienst was met een 09:00-17:00 werkdag, zou ik het nooit volhouden.
Waar is dat meisje ?
Maar in hoeverre ben je dan nu nog jezelf? Op welke manier is dat meisje er dan nog, of moet ik, nu ik vrouw ben, afscheid nemen van dat meisje? Eigenlijk wil ik dat helemaal niet. Ik wil dansen, genieten en lange wandelingen maken langs het strand, zonder de dag erna te moeten boeten voor het verbruiken van te veel energie. Hoe zorg ik dat ik nu nog dat meisje ben van toe, maar dan met het fibromonster dat steeds weer aan mijn lijf trekt?
