Zes weken voordat ik zeventien zou worden blies mijn moeder haar laatste adem uit. Het werd tijd om te gaan, het had al te lang geduurd. Na tien helse maanden kreeg de kanker eindelijk de overhand en toen was ik alleen.
Ziektebed en overlijden
Tijdens mijn moeders ziektebed ben ik bij vrienden van haar gaan wonen (en ik heb hier tot drie jaar na haar dood gewoond). Zij hebben mij geholpen met de administratieve rompslomp en het regelen van de crematie. Gelukkig maar, want alleen had ik niet geweten hoe ik het zou moeten doen.
Zij was in de nacht van zondag op maandag overleden. Woensdag ging ik voor het eerst weer naar school. Iedereen wist wat er was gebeurd, maar in plaats van liefdevolle knuffels die ik had verwacht werd er naar mij geschreeuwd. Hoe durfde ik het in mijn hoofd te halen om nu al naar school te komen! Ik ben dan ook die middag weer vertrokken.
Moeilijke momenten
Na de crematie begon het pas echt. We moesten het huis leeghalen. Alle spullen die mijn moeder en ik over de jaren heen hadden verzameld, hadden gemaakt werden het huis uit gegooid. Ik heb nog maar een handjevol van alles wat we hadden.
Ook mijn zeventiende verjaardag kwam in zicht. Mijn eerste verjaardag zonder mamma. Al mijn vrienden kwamen nog een laatste keer, want het jaar daarna waren ze bijna allemaal uit mijn leven. Mijn leven was te moeilijk, er gebeurde teveel en mijn moeders overlijden was de kers op de taart.
Ik was niet alleen mijn familie kwijt, maar ook mijn vrienden. Ik dacht bijna dat het aan mij lag.
Nu is het zes jaar later. Ik heb een hoop domme keuzes gemaakt, blindsided door emotie. Maar na jaren vechten voor vertrouwen en geluk begint mijn leven weer wat op te bloeien. In mijn sociale leven heb ik flinke stappen gezet en ook mentaal gaat het de goede richting op. Ik begin het vertrouwen in mijzelf terug te krijgen. Ik kom er wel, uiteindelijk.
Don’t give up! Als ik het kan, kan jij het zeker!
