Elk jaar vind er in Augustus in mijn woonplaats een kermis plaats. Toen ik nog jong was vond ik die kleurrijke attracties, de stampende muziek en de flitsende lichten helemaal geweldig. Het was het evenement waar we het gehele jaar naar uitkijken.
Met het verkregen kermisgeld van ouders en opa’s en oma’s togen wij elke avond richting het terrein om je als eerste te melden bij de botsauto’s, met een stoere blik, fel gekleurde lippen en minirok heupwiegende wij langs ‘de kant van de weg’ wachtend op die ene leuke jongen die je mee vroeg voor een ritje in zijn Rolls Royce. Magisch waren zulke dagen!
Nu ik wat jaartjes ouder ben heeft de kermis wat van zijn magie verloren, toch kan ik het niet laten om elk jaar een rondje te doen langs de kramen en attracties.
Rolstoel
Aangezien ik last heb van polyneuropathie en gewrichtsontstekingen in mijn benen (en armen) kan ik maar korte stukjes lopen, bij wat langere afstanden zit ik in de rolstoel. Zo liepen we dus op zondagmiddag met onze neefjes en hun ouders heerlijk over de kermis. Deze jongens zijn drie en vinden het helemaal geweldig, zij laten zich heerlijk verwonderen door de sfeer die in de stad hangt. De draaimolen, het reuzenrad en de snoepkraam; alles wordt door hen als een spons geabsorbeerd.
Op een bepaald moment waren zij enthousiast eendjes aan het vangen, met het zweet op hun bolletjes visten ze de één naar de ander uit de vijver. Moeders en ik genoten van die blije, trotse toetjes. Wij stonden voor de kraam, ik zittend in mijn rolstoel en zij stond naast mij, totdat ineens uit het niets iemand haar bijna opzij duwt, mijn rolstoel een paar meter verder weg zet en hem op de rem knalt. Daarbij vertelt hij extreem luid en overdreven articulerend dat hij hem wel even op de rem zet voor mij! Ik, die bij kleine stukjes prima in staat ben om mijn rolstoel zelfstandig voort te bewegen, zat nog net niet met mn handen tussen de spaken!
Zo snel als hij was om mijn rolstoel te verplaatsen, zo snel was hij ook weer verdwenen in de mensenmassa. Helaas heb ik dus niet kunnen vragen wat zijn intenties waren om dit te doen, maar ik kan er wel naar raden. Dit voorval is het zoveelste voorbeeld van de vooroordelen die bestaan omtrent rolstoelgebruikers. Men denkt namelijk dat wanneer je in een rolstoel zit je ook een verstandelijke beperking hebt.
Vooroordelen
Regelmatig maak ik mee dat men over mij spreekt in plaats van met mij. In winkels wordt aan mijn echtgenoot gevraagd wat ik mooi vind, met de intocht van Sinterklaas krijg ik als enige volwassenen een handvol strooigoed en een aai over mijn bol. In musea betaal ik het kindertarief maar krijg ook de kinderversie van de luistertour, zo frustrerend! Wanneer ik dan aangeef dat ik gewoon kan praten, uitleg dat ik alleen lichamelijke beperkingen heb en dat ik verstandelijk normaal functioneer zie ik ze schrikken. Soms volgt er dan een excuses maar heel vaak ook niet.
Die vooroordelen zijn zo pijnlijk en hardnekkig, natuurlijk vind ik plaatsnemen in een rolstoel al niet heel tof maar als je dan ook nog als een melaatse behandelt word stemt dit mij alleen maar meer en meer verdrietig.
Dus vraag ik bij dezen aan alle inwoners van Nederland: laat je vooroordelen voor de verandering eens thuis. Iemand die in een rolstoel zit is niet per definitie een hulpeloos geval, zij zijn mensen van vlees en bloed met een mening en een goed verhaal. Ga in gesprek met hen, luister naar wat zij te vertellen hebben, verwonder je over hun (daad)kracht en tomeloze inzet, daar kun je vast nog een hele hoop van leren!
Mijn advies is dus kijk naar het leven zoals kinderen kijken naar de kermis: een magische wereld vol wonderen!
