Mijn naam is Esli Juliana en ik ben 27 jaar. Ik ben de vriend van Stéphanie. Wie haar blog volgt, heeft mijn naam waarschijnlijk een paar keer voorbij zien komen..

In het dagelijkse leven ben ik assistent-shopmanager bij The Sting. In mijn Sting- carrière heb ik al meerdere winkels gezien, zoals: Zoetermeer, Gouda, Capelle a/d IJssel, Den Haag en momenteel werk ik in Leiden. In het verleden heb ik ook in de sportschool groeps-lessen gegeven. Dit heb ik ruim een jaar met veel plezier gedaan. In combinatie met mijn werk, ging dit helaas niet meer. Sporten is dus ook één van mijn hobby’s. Helaas heb ik dat wel laten afzwakken sinds Stéphanie en ik samenwonen.. want tja Stéphanie is toch al tevreden (grapje).

Veel mensen complimenteren mij over de manier waarop ik omga met Stéphanie. Zij zeggen dat zij bewondering voor mij hebben. Natuurlijk superfijn om te horen, maar ik vind het niet anders dan normaal. Je houdt van de persoon die hij of zij is. Je houdt, echter, als het goed is, niet altijd van de omstandigheden waarin de persoon zich bevindt.

In het Engels zegt men het heel mooi: “For better or for worse”, oftewel: “In goede of slechte tijden”. Dit klinkt als een huwelijksbelofte, maar dat is het natuurlijk niet. Ik noem het maar een commitment naar de ander toe. Men zegt ook dat liefde alles overwint en daar geloof ik ook stellig in.

Van huis uit ben ik christelijk opgevoed. Ik ben mijn ouders daar ook zeer dankbaar voor. Vanuit het geloof kreeg ik normen en waarden mee die een groot deel van mijn leven uitmaken. Beter, of anders gezegd: deze normen en waarden hebben mij gemaakt tot de man die ik nu ben.

Sinds Stéphanie ziek is, ben ik gaan leven naar de omstandigheden. Aan het begin was het voornamelijk ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Als zij thuis was, lag zij bijna altijd in bed op haar kamer of in haar ziekenhuisbed in de woonkamer.

Ons leven is enorm veranderd. Van alleen maar leuke dingen doen naar kijken of het gaat om een keertje wat te doen. En áls het ging, dan moest de rolstoel ook mee.

Het was een zware periode waarin ik Stéphanie ook zorg moest verlenen. Gelukkig genoten wij samen van kleinere dingen, zoals een keer naar de bioscoop of gezellig de stad in. De hele maand vol plannen met leuke activiteiten ging gewoon niet meer. Ik moest en moet er altijd rekening mee houden dat Stéphanie zich niet lekker voelt of te moe is. Leven met de dag was en is dan ook echt noodzaak.

Nu, bijna drie jaar verder, genieten wij samen van ons koophuisje, ons hondje Pluis, de zon die we elke avond zien ondergaan en vooral van elkaar.

Samen hebben wij veel meegemaakt maar één ding is zeker:

” What doesn’t kill us, makes us stronger.”

Groetjes,

Esli Juliana

Collage esli