Een paar maal per jaar toont onze mooie koningin zich aan haar volk. In haar geweldige robe, overdadige juwelen en prachtige kroon schrijdt ze voorbij. Op metershoge pumps loopt ze aan de zijde van haar droomkoning en wuift ze naar de mensen die achter de dranghekken een glimp van haar willen opvangen.
Het koninklijke wuiven heeft zij bijzonder goed onder de knie. Haar oudste dochter, in opleiding tot, kreeg onlangs nog wat bijscholing van oma om dit wuiven goed te doen. Het ziet er eenvoudig uit maar het is moeilijk om de juiste balans te vinden tussen je pols- hand bewegingen, en je gezichtsuitdrukking. Gelukkig is onze kroonprinses leergierig en enorm intelligent en zal zij wanneer de tijd rijp is voor haar om de troon te bestijgen dit als een ware pro op topniveau kunnen uitvoeren.
Hoewel het lijkt dat wuiven alleen weggelegd is voor ons koninklijk paar heeft het echt mis. Ook ik maak me er regelmatig schuldig aan. En met mij nog veel meer vrouwen. Wanneer ik een verdrietige film bekijk of een triest boek of verhaal hoor, rollen met regelmaat de tranen over mijn wangen. Ben ik alleen thuis dan laat ik deze de vrije loop maar wanneer mijn man thuis is wil ik hem liever niet belasten met mijn emotionele instabiliteit. Dus voel ik dan mijn ooghoeken vochtig worden, is er maar één echte remedie, wuiven! Keihard ongecoördineerd wuiven! Ik wapper me een slag in de rondte, en waarom? Deze vraag stel ik mijzelf ook op zo’n moment. Het enige antwoord wat ik kan bedenken is dat ik probeer mijn tranen te drogen nog voordat ze op mijn wangen belanden.
Wapperhandje
Onlangs zag ik het een vrouw op tv ook doen en pas dan besef je dat het er echt raar uitziet, zo’n overijverig wapperhandje! Vaak helpt het ook nauwelijks en rollen de tranen alsnog over mijn wangen. Toch blijf ik het steevast doen, dit tot grote hilariteit van mijn echtgenoot. Vaak vraag ik mij af waar dit rare fenomeen vandaan komt, is dit een overblijfsel van de feministische opmars in de jaren ’70? De tijd waarin vrouwen ineens verwacht werden stoer en sterk te zijn. Was het een no-go om je ware emoties te laten zien in je tuinbroek met boormachine in de hand? En gingen vrouwen daarom ineens hun verdriet wegwuiven ipv huilen?
Stiekem hoop ik dat de oorsprong zich toch meer bevindt in de geschiedenis van onze monarchie, dat alle Nederlandse vrouwen toch een klein beetje dat koninklijke, blauwe bloed in zich hebben. Dat het wuiven is ontstaan toen Koningin Wilhelmina een toertocht met haar koets maakte door Den Haag en plotseling emotioneel werd geraakt door een triest verhaal van haar volk, waardoor haar ooghoeken zich vulden met tranen. Aangezien zij niet gezien wilde worden als een zwakke leider des vaderlands (die haar emoties niet de baas was), kon ze niets anders dan doen wat haar geleerd was: wuiven!
Ik wil heel graag geloven dat het wuiven bij opkomende tranen zijn oorsprong vindt bij Koningin Wilhelmina, dat zij trendsetter was en dat sindsdien alle vrouwen behept zijn met het wuif-gen. Dus de volgende keer dat mijn tranen zich openbaren en de ogen van manlief al gaan rollen, roep ik heel hard dat ik gewoon mijn emoties koninklijk aan het verwerken ben!
