Als je chronisch ziek bent, herken je het misschien wel. Heb jij dat ook dat je onmiddellijk bepaalde dingen associeert met “het ziekenhuis”? Dingen die daar nochtans niet meteen mee verband hoeven te hebben, al zeker niet voor een “buitenstaander”…
Ik merkte het onlangs weer eens toen ik onverwachts een aantal dagen naar Zeeland mocht (voor de fun trouwens, niet voor the health!).
Ik ga op reis en neem mee…
Dussss: inpakken. Dan neem je allereerst je favoriete mooie grote stevige tas uit de kast. Ik keek ernaar en BAM! Uhu. Inderdaad. Voor ik het wist floepte er “ziekenhuis” door mijn koppie. Hela hola neeneenee, “vakantie” zal je bedoelen!!!! V-A-K-A-N-T-I-E, hoor je me!
Mijn moeder, mijn geniale moeder, suggereerde dat ik toch maar een plaidje moest meenemen voor mijn “overdagrust” (je weet maar nooit of het in het appartementje een beetje koud gaat zijn). Ja hoor, daar dook een al half woord “ziekenh…” binnen. Mijn dieprode plaid is immers al eeuwen vaste ziekenhuisbed-aankleding om op die manier toch een beetje thuis bij me te hebben…
Een half woord “ziekenh…” maar? Tja, dit keer was ik natuurlijk al een voorbereid meisje (en ook best slim haha). Bovendien met dat tassen verhaal van daarnet nog vers in mijn herinnering. Wie ging er dus met me mee richting Zeeland? Mijn donkerpaarse plaid! Raar he, dat ik dat deed. Vooral dan de reden waarom. I know. Maar hej, als ik me daardoor prettiger voel bij vertrek.
Zeep
Dan denk ik nog aan iets grappigs toen we in dat knusse appartementje aan zee waren geïnstalleerd. Nu moet je weten: ‘s avonds moet er nog een laatste bijvoeding gegeten worden vooraleer vroeg mijn bed in te vallen. Met andere woorden: een film helemaal uitzien die op tv wordt gegeven, nope, dat haalt dit watje niet. En thuis heeft het arme kind al helemaal geen televisie (die ze helemaal niet mist maar soit)!
Dus mama en ik op vakantie elke dag naar THUIS kijken. Ja, naar THUIS als in THUIS. Zalig spul, die soap. Al jaren een vaste waarde tijdens allerlei ziekenhuisavonturen. Je brein kan dat net aan, en het is al helemaal niet erg als je de helft maar begrijpt of überhaupt ziet tussen het knikkebollen door. Weet je wat er zooo tof aan is? Al verandert er telkens keiveel in alle soaplevens tijdens die tussenpozen zonder TV, geen zorg: altijd kan je weer snel volgen. Heerlijk dus!
Dus ikke daar op de zetel in Zeeland onder die paarse plaid met die laatste bijvoeding terwijl ik mijn moeder die er nooit naar kijkt snelsnel updatete telkens als er een nieuw personage kwam. En mijn moeders verwarring alleen maar groeide en groeide! 😉 Hilarisch bij momenten. Die bijvoeding (en mijn ontbijt) maakte ik trouwens in “mijn” kom. Jep, eentje die ik kreeg in het ziekenhuis en ook altijd weer mee gaat. Geef nu toe: het is toch veel leuker om de medische “moetjes” aangenaam te verpakken? Maar bij die kom denk ik “Kim” in plaats van “ziekenhuis”, dus I can handle that!
Nog meer zeep
En zo vergeet ik vast nog een aantal dingen als de Mini-Zwitsal wasgel in de toiletzak enz, enz, enz… Kleine dingetjes die het ziekenhuisleven prettiger maken en blijkbaar omgekeerd de vakantie proberen binnen te dringen. Maar niet met mij! Zeeland? Dat was geen buikpijn maar vlinders in de buik…
