Ik maak verre reizen, shop mijzelf gek in New York, ontdek de mooie natuur van Canada middels een camper en maak ik een korte citytrip naar Berlijn. Ik spreek 3x per week met vriendinnen af, lunch ik mij tonnetjerond en daarnaast werk ik met veel plezier. Een hip en druk sociaal leven! Althans dit speelt zich vooral in mijn hoofd af, de werkelijkheid is dat ik niet verder kom dan een rondje met de hond en de koelkast. Dus dat tonnetjerond klopt wel…
Mijn hoofd zit vol ideeën en ambities maar mijn lichaam laat het afweten.Dat het nu zo ver is gekomen dat ik dit nu openbaar meld en zwelg in zelfmedelijden, iedereen en alles stom vind is omdat ik het zelf nu ook niet meer weet. Dat ik de ziekte van Crohn heb, weet ik, weet ook de rest van mijn omgeving en ik kan daarmee inclusief de complicaties mee dealen maar dat ik nu een lange nasleep heb wat er met mij medisch is gebeurd kan ik zelf niet begrijpen. Nu de artsen ook met hun handen in hun haar zitten begin ik mij ook zorgen te maken. Wat als ikzelf ook de moed verlies?
Sinds een 1,5 jaar heb ik last van mijn enkelgewricht. Ik zeg altijd vergelijk het maar met kiespijn alleen dan in mijn enkel. Deze pijn heeft zich nu de afgelopen maanden verspreid naar het gehele linkerbeen en stuk onderrug en bil (gezien de omvang van mijn bil kun je wel zeggen dat de pijn enorm is).
“Osteopaat!” riepen mensen om mij heen, dit heeft niets geholpen. Daarna bij een Chiropractor een goed intakegesprek gehad maar die keek mij aan en zei dat hij niets voor mij kon betekenen. Sta je dan buiten met de gehele linkerkant vol met “kiespijn” en dat 24 uur per dag en niemand die het weet wat te doen…
Een psycholoog werd erbij gehaald gezien mijn tropische stressjaren…
Maar buiten mijn normale “gekte” was ik mentaal heel sterk, zelfs extreem zelfbewust, in shape.
Na alle masseurs en orthopeden en nog meer artsen te hebben gezien zeggen ze nu “spanning”. Compleet gestresst en dat slaat op de spieren. Zenuwpijn lijkt ’t wel. Het zijn de spieren die constant gespannen staan. “Mevrouw, uw spieren lopen elke dag een marathon gezien de overbelasting die ze tonen, gezien dat u al 25 jaar op een randje balanceert met uw gezondheid is dat niet raar dat dat een keer eruit komt”.
Ik ben geen dokter maar ken mijn lichaam goed maar ik denk dat mijn zere been toch een medische fysieke oorzaak heeft, een oorzaak die misschien mijn dokteren over het hoofd zien. Dat mijn leven nu “on hold” staat is niet makkelijk en ik heb mijn hele slechte dagen maar ik weiger mij erbij neer te leggen en de pijn te accepteren omdat ik zeker weet (hoop doet leven) dat er iemand is die mij kan helpen hiermee.
Tot die tijd ploeter ik verder, weet ik het niet meer zo goed. Hoewel iemand pas geleden na mijn klaagzang mij aankeek en zei: “je bent gewoon een bijzonder charmante vrouw die heel goed weet wat ze wilt”.
Het charmante is momenteel even eraf met mijn flanellen pyjama’s maar pas op daar eenmaal een medicijn gevonden kom ik weer keihard terug in het leven, ja nog charmanter, dat weet ik dan weer wel!
