Momenteel denk ik veel terug aan het afgelopen jaar. Dit komt omdat de feestdagen zijn aangekomen. Vanavond vieren wij namelijk Sinterklaas met Zayne en de familie. Maar ook denk ik wat een groot wonder het is dat ik er nog ben om dit mee te mogen maken..

Wat een jaar is het wederom geweest. Elk jaar zeggen mensen dat dit een nieuw jaar is en het hun jaar is! En dat zijn ze na 2 weken vergeten, ze geven het gezond eten en afvallen op, ze beginnen weer met roken etc etc.. 

Begin van het jaar en de operatie

Voor mij was het begin van het jaar mega spannend. Ik wist nog niet of de artsen mij wel wilden opereren. En tegen de verwachtingen van de collega’s van Professor van Eijck, zei hij in 5 minuten direct dat hij het wilde doen. 6 weken later was het moment daar.. de dag ervoor werd ik opgenomen, dit hebben jullie op film kunnen zien. Ik weet nog goed dat er eerder gebeld werd dat ik naar de OK mocht dan dat we verwacht hadden. Ik was extra vroeg opgestaan zodat ik rustig kon douchen en mijn makeup kon doen.. Jup, deze mafkees ging met een gecontourd gezicht, wenkbrauwen gedaan en mascara op, richting de OK.

Afscheid nemen

Net daarvoor was het moment om gedag te zeggen tegen mijn ouders, maar ook tegen mijn man Esli. Mama was me aan het helpen, ze maakte nog een foto van me met een glimlach om naar de mega grote groeps app te sturen van alle mensen die op de hoogte gehouden wilden worden. Daarna boog ze zich over mij heen om mij een dikke knuffel te geven.. ik weet nog dat ik door de zenuwen een mega foute opmerking maakte, namelijk: See you on the other side. Auw. Ik bedoelde aan de andere kant van de OK, terwijl hun dachten dat ik de hemel bedoelde. Gelukkig werd dit snel recht getrokken. Ik heb mijn vader een mega dikke knuffel gegeven en een kus. En nog kort met Es gepraat en hem een dikke kus gegeven, nog over Zayne gehad en daar ging ik, met alle toeters en bellen, hun die met mij meeliepen naar de OK.In de lift vroegen ze hoe het met mij ging, ik zei dat ik altijd mega streng voor mezelf ben, en dat ik mezelf verplicht heb om op tijd te gaan slapen, maar ook om niet te lopen zenuwen pezen. 

Maar de tijd daarvoor heb ik mij mega veel zorgen gemaakt. Doodgaan is iets wat al zo lang dichtbij mij is, iets wat van mijn leven zo’n groot onderdeel is geworden.. dat er zoveel momenten geweest zijn dat ik smeekte om dood te gaan. Momenten dat ik huilend in de douche op de grond zat, water dat over mijn haren liep terwijl ik helemaal ineen gedoken zat met mijn armen om mijn knieën.. maar ook als ik weer in het ziekenhuis lag, waren er zoveel momenten dat ik dacht, heer, maak er alsje,alsjeblieft een einde aan. Ik ben op. Ik wil niet meer. Ik kan niet meer. Ja, ik voelde mij onwijs schuldig tegenover mijn gezin en onze families dat ik dat dacht. Dat heb ik al eerder gezegd, maar vandaag wil ik er dieper op ingaan. Want dit is waarschijnlijk iets waar, degene van jullie die ook ernstig ziek zijn, tegen aanlopen. Ik voelde mij namelijk vaak te veel. Ik was zo ziek dat iedereen alles voor mij moest doen. Ik kan me nog herinneren dat ik tegen een van Es zijn beste vrienden, en een goede vriend van mij, zei dat Es me op dat moment moest helpen met afdrogen omdat ik dan gewoon niet meer genoeg energie had. Waarvan hij enorm geschrokken is. Want dat zie je verder nooit aan de buitenkant. Ik lach, en ik zie er goed uit. Zodra ik niet meer op Instagram zit is het vaak pas echt foute boel, want dan gaat het mega, mega slecht. Maar dat valt dan maar weinig mensen op. Het 23 dagen per maand minimaal opgenomen liggen. Mijn man die naast zijn fulltime baan, het huishouden en onze zoon dan nog naar Rotterdam mocht rijden een paar keer per week. De was bracht en haalde, met mij door het ziekenhuis scheurde in de rolstoel richting het restaurant op het moment dat het ging, of even een kwartiertje in de zon zitten buiten..

Dankbaar

Ik ben dankbaar voor waar ik nu ben, ook al heb ik weer 3 x last van mijn alvleesklier gehad. Het blijft mega spannend, we weten nog steeds niet of het geholpen heeft, al kunnen we er wat mij betreft al zeker van zijn dat de operatie verlengend gewerkt heeft, cuz hey, i’m still here! Het was voor mij echt een wonder om 27 jaar te mogen worden. 

Goals

Al jarenlang voel ik dat justliveblog een groot platform gaat worden. En nu ik iets minder ziek ben, (lees: niet elke maand meer opgenomen lig, maar elke dag op de bank lig want ik ben gewoon nog steeds erg ziek.) , heb ik iets meer energie over om die plannen uit te gaan voeren. We groeien enorm op het moment! Op de site, op social media! We hebben justliveblog community opgericht! Er zijn mensen uit het team weggegaan, er zijn nieuwe mensen voor terug gekomen. Daarnaast ben ik genomineerd voor de Viva 400 awards geweest en heb ik een sportlegging mogen ontwerpen in samenwerking met CurvyBottom.com! Allemaal onwijs toffe dingen. En dit is nog maar het begin van mijn motivatie, en mijn plannen om te groeien, met het team! Je kunt namelijk alles behalen wat je maar wilt bereiken, als je je mind er toe zet..

XOXO