Als ik kon toveren
kwam alles voor elkaar
Als ik kon toveren, kon toveren, kon toveren, kon toveren
dan hielden alle mensen van elkaar
Het liedje van Herman van Veen wat iedereen wel kent. Echt een liedje dat als je hem nu afspeelt lekker in je hoofd blijft hangen de hele dag.
Hoe kom ik op dit liedje
Nu ik dankzij mijn intensieve revalidatie traject enorme sprongen vooruit heb gemaakt, krijg ik nu regelmatig de vraag heb jij dan geen pijn meer?
Als ik kon toveren had niemand geen pijn,
Als ik kon toveren werd niemand meer ziek,
Als ik kan toveren was er geen verdriet.
Teleurstellen
Helaas moet ik jullie teleurstellen. Hoe graag ik het soms ook zou willen, en vaker nog meer voor andere dan voor mijzelf, ik ben geen tovenaar. Mijn pijn is ook niet opeens op wonderbaarlijke wijze verdwenen. Door de revalidatie heb ik geleerd om erop een andere manier mee om te gaan. En op een andere manier naar te kijken.
Yoga
Hatha yoga heb ik jaren beoefend totdat ik ACNES kreeg en er helaas door de pijn mee moest stoppen. Nu ik zulke sprongen vooruit maak en mijn conditie enorm is verbeterd. Bij de revalidatie train ik intensief op de crosstrainer en doe ik aan touwtje springen naast alle andere fitnessapparaten twee ik per week meer dan een uur. Enige spiergroep die bewust nog niet aan bod waren gekomen waren de buikspieren.
Onder begeleiding begon ik met hele kleine simpele yoga oefening. Voor de kenners onder ons de kat en de meeste lichte versie van de burg (het kantelen van je bekken). Dat viel even vies tegen. De pijn achteraf was extreem hoog de dagen erna, ik schrok daar enorm van. Ik was dan ook even flink teleurgesteld ervan. In mijn hoofd was ik namelijk al bezig om weer eens een proefles yoga uit te proberen. Waarom kan ik wel intensief fitnessen en zwemmen en simpele yoga oefeningen niet. Het ACNES syndroom blijkt dan toch weer zo’n aparte buik syndroom te zijn.
Omdenken
Ik heb met vallen en opstaan DE knop gevonden van het omdenken. Dankzij de intensieve gesprekken met mijn psycholoog en de fysio coaching en educatie sessies met mijn fysiotherapeut. Als ik nu een nacht weer eens uren wakker lig van de pijn, raak ik niet gefrustreerd maar denk ik, slaap ik niet rust ik toch. Iets wat mijn opa overigens vroeger ook altijd zei. Ben ik moe en heb ik pijn na een intensieve dag trainen, denk ik; moe mag ik zijn.
Ik ben teleurgesteld dat de hatha yoga niet haalbaar is voor mij, maar misschien lukt een zeer lichte vorm van yoga wel. Ik denk in mogelijkheden en oplossingen en beheers het omdenken. Iets negatiefs in je hoofd omzetten naar iets positiefs. Er zullen altijd momenten komen en soms zijn van teleurstellingen en ik mag daar verdrietig om zijn, maar daarnaast mag ik ook enorm trots zijn op mijzelf wat ik tot heden al hebt bereikt.
Hoe ga jij om met tegenslagen en teleurstellingen?
