Ongeveer drie weken geleden kwam ik terug van een heerlijke vakantie op Curaçao. Het eiland is voor mij als thuiskomen. Ik heb er al een keer eerder voor een bepaalde periode gewoond en met mijn Colombiaanse roots hoor ik stiekem ook wel thuis op een tropisch eiland.
Deze vakantie was anders dan anders. Dit was de eerste keer dat ik en ‘mijn’ Lyme op vakantie gingen. De drie voorgaande jaren ging ik op vakantie met een verschrikkelijk onderbuik gevoel omdat ik wel echt doodziek was maar het beestje geen naam had. Ik kon deze keer voorbereidingen treffen, pijnmedicatie met een bijbehorend medicijnenpaspoort, en een begeleidende brief van mijn huisarts voor het geval dat ik een ‘aanval’ zou krijgen.
Vlucht naar Curaçao
Ingecheckt en wel sta ik bij de gate van mijn vlucht naar Curaçao. Ik was enthousiast, toe aan ontspanning en kon werkelijk niet wachten om met mijn tenen in het zand te wiebelen. De rij bij de gate word korter. Nog eventjes en ik mag ook instappen. Opeens krijg ik het Spaans benauwd en probeer mijn panische gedachten te blokkeren. Mijn vriend kijkt me schaapachtig aan. Ik houd me groot terwijl ik het liefst heel hard wil huilen. Opeens besef ik me dat ik f*cking lang in een vliegtuig moet zitten en als er wat aan boord gebeurd ben ik écht héél maar dan ook héél erg de Sjaak. Ik probeer diep adem te halen en bedenk me dat ik bad ass ben en er geen reden is tot paniek.
Curaçao
We stappen onze huurauto in en het is alsof ik geen dag ben weg geweest. De slechte wegen en de misbruikers daarvan, de bedompte vieze lucht en de warmte. Ik was eindelijk weer thuis. Voor de eerste keer in een hele lang tijd had ik niks anders aan me hoofd. Alsof ik was betoverd door de sfeer waar Curaçao om bekend staat: geen stress.
Iedere dag werd ik wakker door het getippel van de leguanen, dit was meestal rond een uur of 06:00. Net als in Nederland werd ik ook daar wakker met mijn typische Lyme probleempjes maar het boeide me niet. Iedere dag kon ik weer genieten van ons autoritje naar een van de zoveel stranden, van boodschapjes doen, uiteten of zelfs regelmatig een biertje drinken. Ik kan me niet voorstellen dat ik dit allemaal in Nederland zou moeten doen. In Nederland hoop ik op dinsdag altijd al dat het zaterdag is, maar op Curaçao maakte het me niet uit hoelang de dagen duurde.
Een dag zal me voor altijd bij blijven. Wij (onze vrienden en ik) hadden het coole idee om van een klif af te springen bij Playa Forti gelegen op het Westpunt deel van Curaçao. Ik ben altijd wel een stoere chick geweest met een grote bek en nergens bang voor. Dus dit leek me uitdaging! Ik zag mijn vriend Kevin springen alsof het niks was, hij werd gevolgd door Brandon die het eigenlijk wel spannend vond, en ik zag Marnick moeiteloos springen. Marnick is net als een broertje voor me en ik denk dat als het op vertrouwen neerkomt ik niemand zoveel vertrouw als hem en mijn eigen vriend. Mijn vriendinnetje Jeanique sprong en ook zij garandeerde me dat het niet eng was. Vicky sprong. Zelfde verhaal. Daar zat ik dan, nu moest ik wel. Inmiddels had zich een publiek verzameld op de klif en ik voelde alsof ik geen kant op kon, alleen naar beneden. Iedereen garandeerde me dat het geen kwaad kon. Ik keek mijn vriend aan en die riep nog naar boven “Als ik wist dat het kwaad kon voor je Lyme had ik je niet laten springen Gem!”. Daar had ‘ie een punt. Ik keek Marnick paniekerig aan hij riep “Jij bent toch de stoerste van ons Gem, kom op!”. Hij had f*cking gelijk. Ik BEN stoer. Ik voelde me voeten langs de rots glijden en ik steunde nog op mijn armen. Ik nam een diepe zucht en wilde mezelf afzetten. Toen schoten er allerlei gedachten door me hoofd. Dit was mijn ziekte van Lyme die het overnam. Precies een jaar geleden lag ik in het ziekenhuis, compleet ‘verlamd’. Niemand wist of ik ooit nog zou kunnen lopen, me armen kunnen bewegen of überhaupt normaal slikken of kauwen. En hier sta ik dan. In mijn ienie-mini-bikini om mezelf van een klif naar beneden te storten. “IK LIJK WEL F*CKING GEK!” riep ik naar beneden en klom weer terug aan land. Terwijl het publiek mijn tranen zag kreeg ik alleen maar positieve reacties. Ik liep verslagen naar de auto en barstten in tranen uit. Al mijn vrienden begrepen me, maar ik kon uit schaamte niet eens wat tegen ze zeggen. We reden naar een ander strandje. Ik zag mijn betraande gezicht in de buitenspiegel van de auto. Dit was de eerste keer dat ik bang en verslagen was. Lyme neemt niet alleen mijn lijf over, maar mijn leven.
Voor de eerste keer in drie jaar heb ik goed kunnen nadenken over mijn ziekte, hoe dit mijn leven beïnvloed en hoogstwaarschijnlijk de rest van me leven zal beïnvloeden. Ik heb nagedacht over vrienden, familie en carrière. Ik ben mezelf meerdere malen tegen gekomen op emotioneel vlak. Ik voelde soms mijn zouten tranen rollen over me verbrande wangen als ik op een strandbedje lag. Met een diepe zucht besefte ik me keer op keer. Mijn problemen zijn zo nietig als dit kleine tropische eilandje…
Benieuwd naar meer Curaçao kiekjes? Check hier.
Ayo!
Gemma
