Terwijl ik hier in quarantaine zit aan mijn eetkamertafel kijk ik naar buiten en zie ik zonnestralen. Zonnestralen, dat is toch heerlijk. Het is januari en helemaal nog niet warm buiten, maar ik zie zonnestralen. Normaal zou ik nu al met de opvangkindjes in de speeltuin zitten, maar nu is het stil en zit ik hier. In quarantaine, oftewel opgesloten in mijn eigen huis. En dat is niet mijn ding.
Terwijl ik dit schrijft denk ik aan alle meisjes die meeschrijven aan JustLiveBlog. Meisjes die zo vaak hele weken binnen doorbrengen. Omdat ze uit moeten kijken de laatste jaren voor Covid, of omdat ze door hun eigen ziektebeeld gewoon niet in staat zijn hun huis uit te gaan. Dan besef ik me, ondanks dat ik me goed ziek voel door Corona, de dingen die ik normaal wel kan doen. De vele uren die ik ongemerkt buiten mijn huis doorbreng.
Corona en zonnestralen
En niet alleen de meisjes van de blogs. Ik kijk al jaren naar de afleveringen van Over mijn lijk. Jonge mensen die nog midden in het leven staan en dan vaak ineens het verpletterende nieuws krijgen dat ze in de laatste fase zitten. Normaal gesproken gaan deze mensen nog met volle teugen genieten. Ze gaan op reis, genieten van de zonnestralen, geven feestjes, zien nog veel mensen. En nu is dat allemaal anders, gelukkig zie je dat veel mensen hen toch opzoeken. Niet meer dan logisch lijkt mij, want die laatsten maanden, weken en dagen moet je doorbrengen met de mensen die je lief hebt.
Toch kan ik niet wachten om weer naar buiten te gaan. Jaren heb ik volgehouden dat ik een binnenmens was. Wandelen in het bos dat was voor de ANWB koppels in onze omgeving, maar ondertussen zijn wij dus zo’n koppel geworden. Ik kan niet wachten om een rondje in de Elzen te doen of lekker langs het strand te wandelen. Lekker buiten met onze neus in die bewuste eerste zonnestralen. Laten we samen genieten van de mogelijkheden die we hebben. Iedere zonnestraal is er een en die wil ik het liefst op mijn gezicht. Ik kan niet wachten tot het lente wordt.
