Soms heb je van die dagen dat je alleen maar denkt… Ik heb zo’n zwaaaaar leven. En dan gaat het liedje van Brigitte Kaandorp als een soort theme song door je hoofd. Dan word je wakker met net een beetje extra pijn boven op de standaard. En die trein is ’s nachts ook over je heen gegaan. En dan moet de dag nog beginnen.
Als chronisch ziek persoon zijn er veel dagen botweg KUT. Er zijn natuurlijk altijd dagen met een gouden randje. De zon scheen even extra. De pijn is draagbaar en in een sporadisch geval bijna afwezig. Die dagen, hoe geweldig ook, gebruik je dan vaak om dingen te doen waar je anders niet aan toe komt. Je maakt iets schoon, in mijn geval niet ik ben niet zo’n poetser. Je gaat erop uit. Ze gaan voorbij voor je er eigenlijk van kan genieten.
Het resultaat van zo’n dag is vaak de day after. Dat is die dag dat je lichaam zegt: Leuk he gisteren… Voel hier het resultaat. Kabam daar is die dan hoor. De Offday. De dag met extra pijn. De dag dat je eigenlijk op wil rollen in bed en niemand wil zien. De dag met dus dat liedje. Ik heb zo’n zwaaaaar leven.
Bij mij gaat nooit iets vanzelf
Buiten die Fibro heb ik dus ook ADHD. Dus buiten dat ik van alles vergeet door de Fibrofog, wil ik alles ook altijd snel geregeld hebben door de adhd. Dat resulteert dus in veel frustratie en niks dat vanzelf gaat. Ik hang van todo lijstjes aan elkaar die ik dan weer vergeet mee te nemen naar de winkel.
Soms dan sta ik bij de kassa Alles moet daar vlug vlug vlug
En dan ben ik iets vergeten moet ik helemaal terug
Alle mensen moeten wachten en dat vinden ze niet fijn
Maar ja dan zien ze ook een keertje hoe het is om mij te zijn
Dus sta ik zoals Brigitte het zingt bij de kassa, alles al op de band en dan denk ik, Nee he. En dan kan ik dus weer snel iets gaan halen. De kassameisjes kennen mij al. Het word bijna beschamend.
Hilariteit
En straks lig ik op mijn sterfbed en dan lig ik in mijn graf
En dan denk ik: pff, ’t is zwaar geweest Gelukkig is het af
En ze zullen bij hun praatjes ook wel zeggen: het is waar
O, wat was het leven van die vrouw
verschrikkelijk zwaar
Mijn kinderen hebben dit liedje al honderden keren gehoord. Het is zo’n beetje mijn lijflied tijdens slechte periode. En tijdens momenten dat het bespreekbaar is zeg ik altijd tegen ze: Dit wil ik later op mijn rouwkaart. Omdat hopelijk iedereen die mij kent weet dat ik het leven zwaar vind. Maar dat ik 99% van de tijd probeer om er het leukste van te maken. Dat is jaren heel moeilijk geweest. Maar sinds een paar jaar gaat het steeds een stukje beter.
Maar er zullen altijd dagen blijven dat Brigitte door mijn hoofd gaat en ik heel hard meezing met het YouTube filmpje:
Ik heb zo’n zwaaaaar leven. Echt heel zwaar. Moeilijk moeilijk moeilijk.
