Geschreven op 12 februari.

Inmiddels is het al weer een tijdje geleden dat ik geschreven heb. Er kwamen even te veel dingen tussendoor die geregeld moesten worden voor de bruiloft: medicatie problemen maar ook oma, wiens computer kapot ging, en … wat ben ik nou zonder oma die even mijn spelling checkt?!

Inmiddels zit ik in week 19. Mijn buik is flink gegroeid en dit vind ik voor het eerst in mijn leven niet erg! Ik kijk elke dag of ik al wat dikker ben geworden en nu zijn de kilo’s zelfs welkom. Van elke kleine verandering geniet ik toch zo!

Aanstaande maandag, het is nu vrijdag terwijl ik dit schrijf, gaan wij trouwen! Elke dag krijg ik (maar ook Esli) de vraag of zijn we zenuwachtig zijn. Gelukkig weet ik zo zeker dat hij echt wel “ja” gaat zeggen, dat ik die zenuwen totaal niet heb!

Wel heb ik een enorm zware week achter de rug. Zoals ik zojuist al schreef, heb ik medicatie-problemen. De baby deelt (natuurlijk) nu mijn bloed en nam daardoor teveel medicijnen van mij af. Hierdoor kon ik afgelopen dinsdag mijn bed niet meer uit en moest ik in de avond zelfs bijna huilen van de pijn.

In de afgelopen jaren heb ik een enorm hoge pijngrens opgebouwd. Als ik moet huilen, dan zit het dus echt flink fout. Woensdagochtend heb ik dan ook het ziekenhuis gebeld en moest ik  anderhalf uur later al op de poli zijn. Esli is uit zijn werk gekomen, omdat er verder niemand was die mee kon gaan, en samen zijn wij naar het Erasmus MC gereden. De gynaecoloog had ons doorverwezen naar de anesthesie in het Sophia Kinderziekenhuis, omdat zij mij ook tijdens de bevalling zullen gaan begeleiden.

Helaas kon deze meneer mij helemaal niet helpen, wel is hij is direct gaan bellen met mijn arts (dokter Frankema) van het Pijn Behandelcentrum (ook in het Erasmus MC). Nu heb ik een hogere dosis morfine gekregen, en mag ik van 2 naar maximaal 5 pleisters. Natuurlijk moet ik zelf heel secuur zijn in wat ik nodig heb en niet onnodig morfine pleisters gaan plakken. Maar de arts weet ook wel dat ik daar enorm streng in ben voor mezelf. (deze vorm van morfine is totaal NIET schadelijk voor de baby, wel zal de baby na de geboorte wat meer moeite kunnen hebben met zelfstandig ademhalen en hiervoor zal de baby ook wat langer in het ziekenhuis moeten blijven, zodat dit goed begeleid kan worden). Wel word ik van een hogere dosis altijd high, en zal de baby hier ook meer door gaan slapen terwijl we hier aan wennen.

Aan de ene kant weet ik dat ik niet met deze pijn kan leven, vooral omdat Yuchi (betekent “kleintje” in het Papiaments) ook nog flink op mijn pijnlijkste plekken aan het schoppen is, maar aan de andere kant wil ik ook niet omhoog met mijn medicijnen. Het voelde dus heel dubbel om er een derde pleister bij te plakken..

Chronisch ziek zijn zal altijd van invloed zijn op mijn leven, precies op de momenten dat ik dat helemaal niet kan gebruiken, maar ondanks het dipje van de afgelopen dagen, ben ik nog steeds vrolijker en gelukkiger dan ooit!

liefs stephanie